Ik zit in een bandje, als bassist. De bas heb ik omarmd op mijn vijftiende en de muzikale liefde is daarna nooit bekoeld. Met mijn huidige band spelen we covers en eigen werk door elkaar. Afgelopen maand zijn we met Weak van Skunk Anansie aan de slag gegaan. Geweldig nummer met een heerlijke zang. Tijdens de eerste repetitie kreeg ik kippenvel op mijn rug. Niet van plezier en emotie, maar van de stem van onze zangeres.
Die haalde de hoge noten steeds net niet, waardoor het behoorlijk vals begon te klinken (terwijl ze normaal een dijk van een stem heeft). Tijdens het spelen was ik al aan het bedenken hoe ik dit bespreekbaar ging maken. Vals zingen ligt namelijk best gevoelig bij zangers. Na het einde kwam ik met de volgende, wat mij betreft heel sympathiek en constructief bedoelde opmerking; “Zullen we het hele liedje een halve toon lager spelen misschien, dan is het net wat makkelijker voor je?”
Onze zangeres begon heel ongemakkelijk te draaien en kreeg een behoorlijk rood hoofd. En met een hakkelende stem zei ze: “Nou, ik wil het hele liedje eigenlijk toch niet spelen, laten we maar naar de volgende gaan”. Dat was nou ook niet echt mijn bedoeling geweest.. Op de terugweg van de repetitie brak ik mijn hoofd over hoe ik beter feedback had kunnen geven. Ik had echt mijn best gedaan. Maar in het vervolg houd ik mijn mond, dacht ik.
De volgende ochtend belde de zangeres me op. Ze was erg geschrokken van haar eigen reactie en wilde zich verontschuldigen. Ook al vond ze het erg lastig om te horen dat ze de noten niet haalde, ze was erg blij dat ik het had besproken en eigenlijk met een heel goed voorstel was gekomen. “Ook al is het lastig ontvangen, blijf moeite doen om feedback te geven, want dan worden we beter”, was haar laatste opmerking. Ik hing met een heel goed gevoel op.
Ik wens ieder team in de zorg de houding van mijn zangeres toe. Feedback geven is belangrijk. Maar feedback goed ontvangen, is misschien nog wel belangrijker voor het creëren van een verbeterklimaat binnen een team.