‘Die krijg je er nooit zelf uit. Bel de technische dienst nou maar…’, aldus mijn vrouwelijke collega, terwijl ik met geleend keukengerei mijn sleutels uit een van de poten van mijn bureau probeer te vissen. Door een zwiep van mijn tas gleed de bos zo via de open bovenkant naar binnen.
Zoiets gebeurt uiteraard alleen als je haast hebt. Wat een stress weer. Na twintig minuten eigenwijs gepruts, biedt een barbecue-tang uitkomst. Mijn mannelijke eer in stijl gered.
Een blik op de werktafels van mijn collega’s leert dat bijna alle andere poten van een afdekkapje zijn voorzien. Was me nooit opgevallen.
Ach, je kunt natuurlijk ook niet alles voor zijn. Want wanneer is het nou goed genoeg? Leven onze cliënten en patiënten veilig genoeg? Is de RI&E wel volledig, zoals de wet vereist? Is het vlees op de barbecue nu perfect gaar? Zelfs deze kantoorgrillmeister weet het achteraf pas echt zeker…