De coronacrisis lijkt gelukkig in een rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen. Bezoekregelingen worden vrijer, zorgmedewerkers kunnen bijna weer normaal werken en cliënten pakken de draad weer op. Daar is iedereen natuurlijk heel blij mee.
De opluchting wordt een beetje verstoord door de steeds sterkere signalen over het desastreuze effect dat de lockdown heeft gehad op de kwaliteit van leven van cliënten. Dat vermoeden had iedereen natuurlijk allang. Maar de voor/na foto’s van cliënten in een uitgebreid krantenartikel afgelopen week, kwamen bij mij echt heel hard aan.
Het lijkt er op, dat als het er echt op aankomt, de kwaliteit en veiligheid van zorg haaks staat op kwaliteit van leven. Dat als het echt spannend wordt, we teruggrijpen naar landelijke richtlijnen en sturing. Vaak ten koste van het persoonsgerichte in de zorg. Den Haag centraal in plaats van de cliënt centraal, op zoek naar leiderschap en duidelijkheid in tijden van crisis.
Waar was de lokale speelruimte, waarin zorgprofessionals samen met hun cliënten en naasten naar de menselijke maat zoeken? En kwaliteit van zorg én kwaliteit van leven met elkaar in balans brengen? Gelukkig zijn daar toch voorbeelden van, zoals die van Stichting Vughterstede. Zij hebben de landelijke veiligheidsrichtlijnen met Cliëntenraad en OR samen, vertaald naar humane en veilige spelregels. Die door de teams worden gebruikt om de veiligheidsrisico’s zelf af te wegen op de weegschaal van leefbaarheid. Samen leren, ook in tijden van crisis.
Een heftige crisis is volgens mij goud waard, als je bereid bent er zonder angst en beven aan terug te denken en hem te gebruiken voor echte vernieuwing. Om met elkaar risicobewustzijn, alertheid en creativiteit te vergroten.
Heb jij al voldoende geleerd van deze crisis? En heb je dit al kunnen borgen voor een eventuele volgende?”
~Pim Südmeier, Directeur