Eén van de memorabele ervaringen met een Prisma-training. Deze training was zo speciaal dat ie een tijdje bleef hangen. Dat heb je wel eens.
In de groep zat een jongedame die eigenlijk een wat oudere vrouw was, maar een frisse uitstraling had. Zo van “wat leuk om hier te zijn”, om energie van te krijgen! Ik vroeg haar bij het introductierondje wat ze graag zou willen leren en wat ze straks met haar nieuwe kennis zou willen doen. “Geen idee”, zei de frisse oudere dame. Er was haar vanuit de organisatie niet verteld wat de bedoeling is en welke rol ze gaat krijgen “maar ik laat het maar op mij afkomen”. (herkenbaar?) Dubbel welkom dan, als je graag nieuwe dingen wilt leren, ook al weet je nog niet wat je er straks mee gaat doen.
De training vordert en er ontstaan interessante dialogen en discussies. Een praktijkcasus wordt besproken. Een ernstig incident met een dodelijke afloop. We hebben het natuurlijk over welke vragen er opdoemen, om de film helder te krijgen. Wat is er allemaal aan vooraf gegaan?
Een bevlogen beleidsmedewerker merkt op dat de richtlijnen wellicht niet gevolgd en zijn en het zorgplan niet duidelijk lijkt te zijn. “Dat hele hulpverleningsproces is niet gelopen zoals het zou moeten”, constateert zij.
De frisse oudere dame reageert fel: “Wat nou hulpverleningsplannen? Ik schrijf nooit hulpverleningsplannen, maar ik weet precies wat er in mijn cliënten omgaat”. De bevlogen vrouw houdt een betoog hoe zij de regie houdt in zeer complexe situaties, hoe ze samenwerkt met de cliënt, met het sociaal netwerk en met het professioneel netwerk. Een schoolvoorbeeld van hoe je het zou willen. Behalve dan het registreren en rapporteren. Daar is ze wars van. Dat “ afvinken”, daar heeft ze niets mee.
Een interessant gesprek over afvinken volgt. Je zou graag willen dat iedereen zo werkt als de frisse dame, maar hoe weet je dan dat “ de goede dingen” gedaan worden? Niet alleen bij haar maar bij iedereen? Hoe ga je dat na? Want je wilt graag dat je zeker weet dat iedereen veilig werkt aan veiligheid bij cliënten. Hoe weet de frisse dame zeker dat alle medewerkers werken zoals het zou moeten?
Tja…
Een oefening volgt.
De frisse dame komt terug van de subgroep. “Ik begin het te begrijpen wat je bedoelt” zegt ze.
Wat fijn! Ik wil namelijk graag dat deze vrouw blijft vonken naar haar werk, en geen afvink-professional wordt. En daarom wil ik middels mijn vonkje mijn bedoeling overbrengen.
Want “de bedoeling” is toch het allerbelangrijkste? Laten we dat nooit uit het oog verliezen in het oerwoud van richtlijnen, protocollen en procedures.
Trainer en onderzoeker bij Triaspect