Ik gebruik hem nog wel eens in mijn trainingen, “vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard”. U kent het vast, dit spreekwoord dat aangeeft dat het enige tijd kost voordat mensen iets of iemand vertrouwen; vertrouwen moet worden opgebouwd. Maar één verkeerde actie, één fout woord, soms één misser en het vertrouwen is in één klap weg. Onze samenleving is in wezen gebouwd op onderling vertrouwen. Én op het gegeven dat de meeste mensen deugen (de titel van het meest gelezen boek van 2020 denk ik).
We vertrouwen op het goede van de mens, van (zorg-)instellingen, van onze ketenpartners. Je wil er ook op kunnen vertrouwen dat alles goed gaat, maar helaas gaat het soms ook mis.
Zeker in deze roerige tijden. Als een rode draad zien we de afgelopen maanden in onze ondersteuning bij calamiteitenonderzoeken dat het mis kan gaan door werkdruk, onderlinge communicatie, inzet van flex-medewerkers die cliënten niet (goed) kennen, of zorgdossiers niet kunnen inzien. En als het dan mis gaat, willen we erop kunnen vertrouwen dat de cliënt, diens verwanten en de betrokken zorgprofessional, goede opvang en nazorg krijgen. Dat er waardeoordeelvrij en objectief wordt gekeken naar de zwakke plekken in het proces. Dat eenieder in de lijn, zijn of haar verantwoordelijkheid neemt en dit ziet als een kans om te verbeteren en herhaling ervan te voorkomen. Vertrouwen dat we cyclisch leren door de hele organisatie heen. Dat de leidende coalitie, bestuurder en MT het schijnende licht zijn die inspireren, aanmoedigen en er voor je zijn op basis van vertrouwen.
Maar er ook op vertrouwen dat al die dingen die juist wél allemaal zo goed zijn gegaan, zo blijven, dat nooit als vanzelfsprekend aannemen en elkaar complimenteren, lichtpuntjes benoemen en dankbaar zijn.
Wat een kanjers heb ik weer mogen ontmoeten afgelopen jaar. Zowel fysiek als online, de moed erin gehouden, met af en toe een traan maar gelukkig met vooral veel humor, reflectie en zelfspot. We hebben elkaar ook van een andere kant leren kennen. Ik weet nu hoe jullie huiskamers, zolderkamers en soms kelderkasten eruitzien (Veilig thuis hoefde ik niet te bellen, maar je zit zo lekker rustig daar), fluitende partners, ontsnapte cavia’s, kinderen in beeld die willen weten wat de pot schaft, poezen die graag op toetsenborden liggen en zo kan ik nog wel even door gaan. Wat een flexibiliteit, veerkracht, schouders eronder en oplossingsgerichte mensen werken er toch in de zorg.
Ik verheug me op een mooi, bovenal gezond nieuwjaar en kijk uit naar onze samenwerking!
Saskia Bodt
Trainingen/Advies & Onafhankelijk Calamiteitenonderzoek